Essestraat 2, 9688 Maarkedal
Toon het startpunt op de kaart
Parking
Toon parking langs de route
Openbaar vervoer
Toon openbaar vervoer langs de routeWandelknooppuntenbord
Bekijk het routebordVolgens de legende zijn dwaallichtjes mythische wezens die graag boven moerrassen en kerkhoven zweven. Maar geen paniek: op deze taalgrens wandelroute beland je vrij snel in het Brakelbos. Even buiten Schorisse, tussen de hellingen Foreest en Ganzenberg, ligt een opmerkelijke kapel die volledig gewijd is aan de Ronde van Vlaanderen. Nog op je route: het mooie Bos-ter-Rijst, de gezellige cafeetjes in La Houppe en ’t Bosgat, een terrasvormig uitkijkpunt met een uitzicht waar je mond van openvalt.
Deze deelgemeente van Maarkedal is het startpunt voor de dwaallicht wandelroute, die volop flirt met de taalgrens. Het dorp bestaat uit een twintigtal gehuchten met namen die al evenzeer tot de verbeelding spreken: Koekamer, Annoven, Bosgat of Marquette, om er een paar te noemen. Schorisse is ook de enige plaats in Vlaanderen waar de kerk niet in het midden staat: het kerkgebouw bevindt zich immers aan de noordwestelijke rand.
Tussen Het Foreest en de Ganzenberg – twee populaire hellingen bij wielerfanaten – ligt het Romanshof, een voormalige kloosterhoeve. De opmerkelijke kapel op de hoek is sinds 2011 volledig gewijd aan de Ronde van Vlaanderen. Aan de rechterkant werden de namen van alle winnaars gebeiteld in graniet. Op de linkerwand prijkt een tekening van een Flandrien, gemodelleerd naar lokale wielerheld Peter Van Petegem.
Als je even afwijkt van de route vind je natuurgebied Het Burreken – een bonte mix van beboste heuvelruggen en malse graslanden. Het is een van de meest schilderachtige plekjes van de Vlaamse Ardennen. De naam is afgeleid van het woord ‘borre’, wat bron betekent, en dat is niet toevallig. Bronnetjes en beekjes vind je hier overal. De reliëfverschillen in Het Burreken zijn daardoor opmerkelijk groot. Delen van Het Burreken worden begraasd door gallowayrunderen en exmoorpony’s, die zo hun bijdrage leveren aan het ecologisch beheer van het gebied. Minder zichtbaar maar even bijzonder is de bedreigde vuursalamander, die zich schuilhoudt in de buurt van bronbeekjes en poelen.
Eenmaal over de taalgrens belanden we quasi onmiddellijk in het Brakelbos op de flank van de Mont de Rhode of Modderode. In de snelstromende Sassebeek die hier ontspringt huizen zeldzame vissoorten als rivierdonderpad en beekprik, wat wijst op een zeer goede waterkwaliteit. In het voorjaar staat het bos vol met blauwpaarse boshyacinten.
La Houppe – in het Nederlands D’Hoppe – is een gehucht op de noordelijke beboste flank van de Pottelberg. Je vindt er een handvol cafés en restaurants. In ’t Barakske – een soort alpenchalet waar de sfeer altijd vrolijk is – kan je terecht voor een oerdegelijke entrecote met frietjes. Aan de overkant verwelkomt Chalet Gerard je met een brede selectie snacks en streekgerechten. Beide hebben ze Quintine op de kaart: ideaal voor een tussenstop, al dan niet op het terras in de zon.
Tussen Knooppunt 6 en 52 wandel je voorbij de Chapelle Saint-Christophe en het Heiligdom Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes, onderweg naar Bos-ter-Rijst.
Het Bos-ter-Rijst is vandaag een langgerekte strook met een wandelpad in het midden, maar maakte driehonderd jaar geleden deel uit van een dicht bebost en omvangrijk woud – het Bois du Roi – dat zich uitstrekte over Koekamer, Schorisse, Brakel en Flobecq.
Bosgat is een gehucht op een heuvel die in wielermiddens bekend staat als de Kaperij. De gelijknamige herberg was in 1788 een van de broeihaarden van de felle Boerenopstand tegen de toenmalige gezagsdragers en hun belastingen. Toen het oproer de stad Oudenaarde bereikte, werd een aanzienlijke troepenmacht ingezet om de rust te herstellen. Op de heuveltop ligt een terrasvormig uitkijkpunt met een panoramisch zicht op het omliggende landschap.
Het wandelpad langs de Maarkebeek bood eeuwen geleden uitzicht op de waterburcht van de Heren van Schorisse. Oude gravures tonen het kasteel, omringd door water en siertuinen, in al zijn grandeur. De watermolen aan het eind van het wandelpad is sinds 1906 in het bezit van de familie Vanderdonckt, intussen vijf generaties lang. De molen is beschermd als erfgoed en nog altijd maalvaardig. Je kan hem op aanvraag bezoeken.